De prelude van het leven

Als ik het slavenkoor uit Nabucco hoor, ben ik ineens weer in die kamer, op die middag waarop de dampende aardappelen opgediend worden en verzin ik weer eigen woorden bij dit muziekstuk.
Ik ben weer drie en voel me omringd door de goedgunstige, overvloedige zorgen en aandacht van mijn vader en moeder, oma, ooms en tantes, die allen wonen in het monumentale pand dat sinds vier decennia de naam “Broeckx” demonstratief en zelfbewust op haar bruine houten voordeur draagt.
Ik ben weer drie en mijn moeder heeft zojuist het leven geschonken aan mijn zusje Cecile en mij daarmee voor het leven een trouwe voorvechtster en metgezellin bezorgd.
Ik ben weer drie en bevind mij vaak achter op de fiets in het fietsstoeltje waarmee mama en papa langs het gigantische schrikwekkende kruisbeeld voor de Trappistenkerk op de Koningshoeve fietsen.
Ik ben weer drie en vergelijk de stenen in de hobbelige weg bij het Baksche Ven met de brokken Liga in de pap, die ik thuis krijg geserveerd.
Ik ben weer drie en merkwaardig genoeg lijken de kleuren van de viooltjes in de bloembak voor oma’s huis op de tinten van de borduurzij waarmee oma de theemuts borduurt
Ik ben weer drie en ga vaak met mijn allereerste vriendin Gabi (het meisje met het lange zwarte haar) op de hoek in het snoepwinkeltje lollies halen
Ik ben weer drie en step tijdens een van de eerste zomers van mijn leven op de felrode, glanzend gelakte step naast Gabi door “het parkje”, waar de ijscoman, helemaal aan de Ringbaan Oost, ons verwent met zijn lekkernijen
Ik ben weer drie en papa heeft mij de kleurige Ecoline-verf geschonken, alles vergaat in een waas van tranen als ik haar over het tafelkleed stoot en klappen krijg
Ik ben weer drie en kijk vol verwondering naar de stofdeeltjes die zweven in het zonlicht tussen mijn rode, doorschijnende handen
Ik ben weer drie en beleef de magische prelude van een leven dat mij zal belonen en straffen, dat mij veel zal schenken en veel zal afnemen; van een leven dat ik boven alles liefheb.