Het
estafettestokje van het leven
Het
meisje dat vóór me in de bus heeft plaatsgenomen toont
trots en triomfantelijk aan vriend en vreemdeling en aan
eenieder die er maar notitie van wenst te nemen haar
uitbundige en stralende schoonheid en jeugd.
Haar
blonde, warrige haar mondt uit in een frivool vlechtje
dat op haar schouder danst. De conversatie met haar
vriendin rept zich voort als klaterend water dat over
stenen en rotspartijen in een rivier springt.
De dame
die zojuist is ingestapt heeft een leerachtig gezicht
met diepe groeven en lijnen, gepokt en gemazeld door
onbekende tragedie en treurnis, dan wel door vele
tevergeefse schoonheidsbehandelingen en/of tevergeefse
zonnebankkuren.
Haar
zwaar geblondeerde haar hangt treurig en lusteloos neer
als een vuil gordijn in een studentenhuis.
Het
estafettestokje van het leven wordt razendsnel
doorgegeven......
|