Terwijl de zoete, roomwitte bonbons smelten op de tong babbelen de dames van het gymclubje opgewekt over de gezwellen, de chemo-kuren en de bestralingen en over de talloze vrienden, familieleden en kennissen die hieraan nog onlangs ten prooi zijn gevallen.

De gespreksstof breidt zich af en toe ook wel eens uit, aanvankelijk aarzelend, op de tast, op zoek naar een nieuw, nog onontgonnen terrein, om daar vervolgens stevig wortel te schieten en dan kan het zijn dat een boom wordt opgezet over mevrouw X, hun vroegere kameraad, die zo fluks het clubje verlaten heeft en van wie een inktzwart beeld geschilderd wordt; aan wie de meest verderfelijke en verfoeilijke eigenschappen worden toegedicht, geheel in tegenstelling tot de honingzoete glimlach en - bejegening die haar tijdens haar aanwezigheid werden toebedeeld.

Als een feestelijk toefje slagroom op de koffie fungeren tenslotte de eindeloze verhalen over de kinderen en kleinkinderen; allen zo geslaagd, zo succesvol, zo dierbaar vooral.....