Het dorp ligt er troosteloos en verlaten bij. Eendere huizen rijgen zich er aaneen in zielloze eentonigheid.
Ieder gerucht wordt er opgeblazen tot gemeenschappelijk bezit, uitvergroot als een stofje onder een vergrootglas, en het verspreidt zich razendsnel als een uitslaande brand die de vonk vergeten is die haar oorsprong vormde.

De grafstenen staan streng in het gelid als een leger vóór de veldslag; eendere monumenten, alsof eenieder in de dood niet alleen gelijkwaardig maar ook gelijk is (maar zij vormde de uitzondering)

Allen weten wat er met haar gebeurd is; de zerk draagt de naam van de vader, bij wie zij voorgoed rust.
Bij leven uitgesloten van hun saamhorigheid, uitgesloten en uitgestoten van hun gemeenschap heeft de dood haar omhelsd in een eeuwigdurende omhelzing en voorgoed in zijn sterke Vaderarmen gesloten