Uitstel van het laatste Oordeel

Men riep mij bij de naam van mijn vader en grootvader: Broeckx. Het ontroerde mij.
De daaraan voorafgaande nacht nog was mijn beschermer en grote voorvechter, mijn vader, in mijn droom verschenen, jaren na zijn dood en had mij het geld “geschonken” voor de achterstallige huur. Ik zag de biljetten nog voor me terwijl ik tegelijkertijd mijn blik vertwijfeld liet rusten op de desolate personen in de wachtkamer die lusteloos en apathisch bladerden in de vergeelde roddelbladen en op de rij kleedhokjes op de Röntgenafdeling van het Ziekenhuis.
Men riep mij bij mijn naam. Zou ik ook zo geroepen worden bij het Laatste Oordeel?  In het kleedhokje huilde ik (een heilzame, zachte, stille ontroering) en las de Duitstalige tekst op het zeepapparaat, de tekst die weergaf wat de bestanddelen van de zeep waren met de mannelijke rationaliteit en het natuurwetenschappelijk gefundeerde machtsvertoon dat mij soms ook kan ontroeren.
Mijn longen moesten onderzocht worden: mijn longen die kennelijk door een onbekende als een fragiele, maar hopelijk solide constructie waren opgehangen binnen mijn borstkas, als binnen het chassis van een auto. Op de foto zou de arts ernaar kunnen kijken als naar een heldere beek.
Eerder had men voor mij uit de omvangrijke ladekast van de apotheek telkens weer nieuwe pakketjes tevoorschijn getoverd met telkens nieuwe en verrassende etiketten, maar de Doxycycline en Amoxicilline hadden niet mogen baten.
Was ik weer aangewezen op een forse dosis Prednison die de bacteriën eindelijk uit mijn lichaam zou verdrijven zoals een Vogelverschrikker de vogels uit de Boomgaard?
Thuisgekomen vlijde ik mij tussen de zachte, witte lakens.

Werd het Laatste Oordeel nog uitgesteld?