Twee koningen
Het centrale plein wordt
bewaakt door twee stenen gestalten, geheel verschillend
qua geschiedenis, postuur en betekenis.
De ene is van de koning,
die verstard is in een stoere, krijgshaftige pose met
bijbehorende kledij.
Aan zijn voeten vier stenen
levenloze maagden en op zijn hoofd vaak een brutale duif
die het niet zo nauw schijnt te nemen met het
cultuurhistorische erfgoed dat de beeldhouwer wilde
vastleggen en vereeuwigen voor de bevolking zodat zij de
man ten eeuwigen dage kan verheerlijken.
Deze koning had zo'n band
met haar en schijnt om overigens zonderlinge en
onachterhaalbare redenen haar in zijn hart te hebben
gesloten: deze schamele stad, aanvankelijk nog slechts
samengesteld uit boerengehuchten, die er zozeer naar
streeft om haar stem te laten horen vanuit de zo lang en
zo hardnekkig achtergebleven provincie.
De andere koning, heeft
om onduidelijke en paradoxale redenen zijn rug
toegekeerd aan de strakke neogotiek van de kerk, het
bolwerk van zijn leer, die dramatisch twee bakstenen
torens, bekroond en overdekt met leisteen ten hemel
heft.
Deze koning draagt de
stad kennelijk eveneens zijn goedgunstige gouden hart
toe, dat - met stralen omgeven - het middelpunt vormt
van zijn borst.
Maar helaas is doorgaans
al te duidelijk geweest dat zijn koninkrijk niet van
deze wereld is......
|