In de helverlichte parfumeriezaak die glanst en glimt grijnst me vanaf duizend spiegels mijn drastisch verouderde gezicht als een vogelverschrikker tegemoet.

Honderden flacons, potjes en tubes met kennelijk magische lotions, crèmes en maskers beloven de eeuwige jeugd, glamour en glitter, schoonheid en zelfs liefde.

Maar ik kwets het schoonheidsgevoel van vriend, vijand, medeburger en voorbijganger.
Ik leg een verkoopster het probleem voor. Ze is actrice noch schrijfster, filosofe noch wetenschapster, maar haar schitterende jonge uiterlijk kan deze manco's van de natuur rijkelijk compenseren in deze wereld die alleen drijft op de kurk van de schijn aan de oppervlakte van de oppervlakte waaronder een oceaan met verontrustende woelingen en onstuitbare onoplosbare problemen zich schuilhoudt.

Maar zonder aarzeling streept het meisje onvervaard met een make-up-stift over mijn wang, als een chirurg die fluks het mes in kwetsbare, lillende organen zet of als een brandweerman die vaardig de slang richt op een vuurmassa, tot een egaal lichtbruin fond ontstaat en mijn gezicht plotseling maar op kunstmatige wijze met minstens tien jaar verjongd schijnt.

In weerwil van deze drastische actie wens ik de wereld mijn ware, naakte, verouderde maar eerlijke gezicht te tonen.
Nu bovendien grijze lokken mijn haardos infiltreren als ontdekkingsreizigers die aarzelend voet aan land zetten op het strand van een nog onontdekt werelddeel, worden kennelijk mijn eerste aanzetten tot een eigen schrijfstijl gehonoreerd.