Hij heft me door zijn blikken uit het wilde, woeste water van twijfel en vertwijfeling zodat ik me spoedig op de hoogvlakte van zijn liefde bevind, veilig voor de laagte, voor de grauwheid en leegte.
Hij raagt met de wisser van zijn glasheldere brein door de uithoeken van mijn wezen en houdt grote schoonmaak zodat alle tobberijen, problemen en vaagheden wijken voor het heldere zonlicht van zijn verstand.
Hij biedt me het pantser van zijn borst als bescherming en beschutting.
Ik ben nog in de luxe, lauwe luwte voor de winterstorm.
Zal hij mij ontwortelen als de sterke, gevallen eik?