Stijf en stom, star en stupide staren ze voor zich uit, hun gezichten als stilzwijgende, maskerachtige tronies.
Ongastvrij en vijandig rollen zij de luiken naar beneden en trekken zij zich daarachter terug.
Achter alle voordeuren ontrollen zich individuele levens met kennelijk noodzakelijke individuele wederwaardigheden.
Stuurs, nors en harteloos staren zij vanachter de ruiten van hun voertuigen de wereld in.
Maar toch:
Mevrouw is gevallen te midden van de menigte. Haar exotische Turkse kledij spreidt zich om haar heen als de aangeschoten vleugels van een hulpeloze vogel.
Als uit het niets tillen plotseling sterke armen haar op......
Wat nou individualisme...?