Ze had een mobile voor de dochter gekocht, bestaande uit glazen poppetjes die neerhingen aan fragiele draden aan houtjes en die de kamer van de dochter zou kunnen opsieren. De dochter balanceerde op de rand van de volwassenheid als op een evenwichtsbalk waarvan zij voortdurend af dreigde te tuimelen.
Zij bevond zich op het hellende vlak van een aftakelende geestelijke gezondheid totdat de demonen werkelijk hun intrede deden in haar leven; steeds meer demonen onder wiens belasting zij wankelde en tenslotte neerstortte.
De moeder was zich niet bewust hoe de mobile een metafoor vormde voor de persoonlijkheid van de dochter die als het ware op een moeras was gefundeerd, in tegenstelling tot de stevige heipalen die zij nodig had.
De aandoenlijke figuurtjes dansten lichtzinnig in de lege kamer toen de moeder hartstochtelijk en urenlang huilend tot zich door trachtte te laten dringen dat haar dierbaarste schat in een kale cel vocht tegen overweldigende angsten en op last van haar geestesziekte noodgedwongen excursies moest maken in de krochten en spelonken van haar onderbewustzijn.