Een heerszuchtige hellehond?
Ik
had hen nog geadviseerd de hond niet te nemen. We hadden
een lange fietstocht gemaakt langs het kanaal tot in
Haghorst.
Tijdens
een rustpauze adviseerde ik hen de hond niet te nemen.
Maar het onwrikbare besluit was genomen: de Rottweiler
aan wie de naam Appie, Ferno, Bries, Obri of nog anders
was toebedacht moest er komen.
De puppy werd dus gekozen uit het warme nest waarin hij
rondspartelde tussen zijn broertjes en zusjes en hij
werd opgenomen in zijn nieuwe thuis bij ons. Hij was
schattig, speels en bijtgraag.
Nog
zijn in het album zijn jeugdfoto's te zien: foto's van
een donkerbruin, bijna zwart wollig hondje met een
eigenwijze kop.
Het had
kunnen worden voorzien dat vader met zijn zachte
karakter het gezag over de opgroeiende hond niet zou
kunnen handhaven en niet hard zou kunnen zijn ten
opzichte van het beest dat uitgroeide tot een
"hellehond"; een Cerberus die kwaadaardige
trekken bleek te bezitten en de hele familie op een
dictatoriale manier begon te regeren, zodat je hem niet
durfde te aaien.
Waar
hij gebleven is, weet ik niet: zijn lot was duister
vanaf de dag waarop ze hem zijn komen halen en hebben
weggevoerd met onbekende bestemming.
We
zagen nog wel eens Rottweilers op straat die met een
enigszins waggelend achterwerk maar een kennelijk
trouwhartige kop volgzaam meeliepen met hun baas of
bazin. Maar onze Obri hebben we nooit meer gezien.
|