Het "Hersenmodel" Toen ik het natuurgebied weerzag, dat ik niet gedacht had nog ooit te zullen weerzien; het landschap dat met recht een monument van de natuur genoemd mag worden; dat doorsneden wordt door landelijke, begroeide paden tussen de weiden, waarin de placide en rustige roodbruine runderen de wacht houden en de glanzende zwartwitte koeien hun tong slaan om het malse gras; toen ik, kortom onverwacht weer voortwandelde aan de zijde van mijn zwijgzame maar trouwe, en wellicht wijze wandelgenote, kwam het in me op, waarom weet ik niet, haar te vertellen over het "hersenmodel". Het was in die lang vervlogen tijd waarin ik nog met de bonte studentenschare de aula betrad, dat ik een kartonnen model van de menselijke hersenen, samengesteld uit een bouwplaat, op mijn zolderkamer had staan, waarop met Latijnse termen de diverse namen van de onderdelen van het belangrijkste menselijke lichaamsdeel in zwarte letters op het gele karton stonden weergegeven. De typische, karakteristieke bouw en vorm van het orgaan was duidelijk zichtbaar. Mijn arme, liefste, trotse moedertje, dat sinds vijf jaar niet meer tot de levenden behoort en om wie de tranen maar al te vaak dringen achter mijn ogen; mijn moedertje dat vroeg in haar leven de huishoudelijke taken tot haar enige "beroep" had moeten rekenen; mijn moedertje was zo trots op haar in haar ogen zo geleerde dochter. Het bewijs van de hoge vlucht die de studie van haar dochter had genomen was voor haar het "hersenmodel" met de onbegrijpelijke opschriften in de oude, dode taal. En, terwijl mijn vriendin en ik verder en verder voortgingen, terwijl boomstammen ons omringden en toen in de verte langzamerhand de contouren van een watervlakte zich vertoonden, had ik mijn tochtgenote verteld over mijn tragisch afgebroken studie, over mijn mislukking en ondergang, waarom de liefste urenlang gehuild had, ineengedoken achter het monumentale bed, in een hoek van de studeerkamer......