Parade van de Zinloosheid / Al ziet men de mensen, men kent ze niet

De man met het kleine zwarte hondje met het Schnautzer-achtige kopje solliciteert kennelijk naar een zingeving voor zijn dag en voor zijn leven als hij voor de zoveelste maal paradeert in het park naast de snelweg met zijn kleine kameraad. Soms neemt hij het hondje op schoot. Wordt het leven tussen veertigjarig eikenhouten meubilair hem te veel? Is zijn huwelijksleven tot een huiveringwekkende sleur verworden?
Is hij depressief of melancholiek, speelt hij met een zelfmoordgedachte? Hebben de kinderen of kleinkinderen hun vader of opa het hondje gegeven? Zagen zij dat hij leed, eenzaam was?
Gaven zij hem het dier als kleine kameraad, als wapen als wanhoop en vertwijfeling hem overvallen? Is er in zijn brein en gevoelsleven een verscherpt bewustzijn ontstaan van de zinloosheid van het leven?
Alles wat ik zie is de opbollende buik boven de broeksriem, het kale hoofd, de snor.
Zo kijkt hij gelaten naar het va-et-vient van automobielen die in een nooit aflatende stroom aan zijn ogen voorbijtrekken met schijnbare noodzakelijkheid.
Maar wat mij het meest intrigeert is dat hij kennelijk juist dit tafereel heeft uitgekozen als troost, dit tafereel dat voor mij juist bij uitstek een allegorie is voor het volstrekt zinloze (als neemt hij een defilé af van een onzichtbaar leger)