Uit de verhalen van mijn moeder weet ik dat men mijn oma voor haar aanzag wegens haar jonge en florissante uiterlijk als ze mij in het ziekenhuis in ogenschouw kwam nemen. Als fragiele, kwetsbare baby lag ik in het glazen broeikasje dat men couveuse noemt. Later zocht ik in de armen van mijn oma instinctief naar haar borst. Ze moest me teleurstellen omdat ze volgens haar verklaring "een droge min" was die de moederlijke gaven reeds lang geleden besteed had aan haar drie zonen en dochter, mijn ooms, vader en tante.

De tante, wiens kwaliteiten men in de familie betwijfelde, had niettemin in een drastisch en razendsnel optreden voor een ambulance gezorgd na mijn overhaaste geboorte en in een verwarmd kistje was ik ijlings vervoerd naar het E.Ziekenhuis.

Daar was warmte, maar het was de kunstmatige verwarming die nooit de borsten of de armen van mijn moeder zou kunnen vervangen. Na zes weken kon mijn moeder haar rechten opeisen en werd ik verwelkomd in het "familiefort", in de kring van de ooms en tantes, van mijn vader, moeder en oma die gezamenlijk het herenhuis bewoonden waarin ze na de teloorgang van opa's zaak hun toevlucht gezocht hadden.

En ik werd opgenomen in de familiekring: ik was "het kindje", de eerstgeborene, vertroeteld en verwend door hen die om me heen stonden en mijn verschijning als een regelrecht wonder schenen te beschouwen.

De kleuterjaren zouden onvermijdelijk aanbreken en Sinterklaas bracht tot mijn verbazing een klein tafeltje en stoeltje, precies op mijn maat, dat op zes december zomaar bij oma in de kamer stond. Ik werd toen een willig object voor oma's taal- en rekenlesjes die ze als ex-onderwijzeres graag gaf. Gezeten aan het tafeltje tekende ik onder haar leiding kersjes en huisjes die ik bij elkaar op moest tellen voor mijn eerste rekensommetjes. Ik zou er een voorsprong door verwerven in de eerste klas.

Ook herinner ik me hoe ik chocolademelk dronk bij oma uit mijn eigen kopje, met mijn eigen lepeltje.
Toen we verhuisd waren naar het arbeidershuisje was oma niet uit onze gezichtskring verdwenen: eens per week legde ze de weg af door de straten die ons van haar scheidden en bracht dan steevast bananen mee.

Af en toe bezochten wij oma eveneens in ons geboortehuis dat zij was blijven bewonen. Daar stond haar bed in de grote achterkamer tegen de schuine muur die de kamer verkleinde met een hoek en in het halve duister stonden daar vele tropische planten met stijve, donkergroene, uitwaaierende bladeren; planten met exotische namen die in hun midden, in hun hart triomfantelijk en trots, maar slechts zelden, hun roze of oranje bloem droegen.

En dan waren er de Slavonisch eiken stoelen en tafels met de sierlijke welvingen van hun poten en opengewerkte leuningen.

Met Sinterklaas waren er de surprises bij oma, ook voor de andere nichtjes, zoals een glazen mannetje, gevuld met geurige eau-de-cologne, dat ik mij nog zo goed herinner en een fornuisje met vuursteentjes die niet wilden branden en het verhalenboek van "Margriet", waaruit oom Philippe als een echt voordrachtskunstenaar een gedicht over de lente voordroeg.

Veel later, toen mijn onstuimige puberteit mij tot onzinnige strapatsen had verleid, en ik tijdelijk niet welkom was bij mijn ouders, mocht ik bij oma komen, bij oma die mijn portret koesterde op haar dressoir en mocht ik drinken uit haar zo vertrouwde porseleinen theekopjes.

Ze is gestorven op 93-jarige leeftijd, eenzaam, in een ziekenhuis, mijn oma, mijn kameraad van vroege en latere jaren.