Achter het gazen gordijn ontvouwt zich momenteel een voorjaarslandschap met bomen, met vogels en met het groene gras van mijn thuis dat opgesierd  wordt door de keurige colonnes van de narcissen.

De esdoorn voor het raam draagt weer bladeren en zal sneeuw dragen in het latere seizoen.
De silhouetten van de huizen aan de overkant omlijnen hun asgrauwe gestalten, rook kringelt nog ten hemel uit een bakstenen schoorsteen omdat de kou in maart nog niet altijd wijkt van de aarde.

Ik zie een optocht van auto's passeren op de snelweg; de voertuigen naderen en vervolgen hun weg.
Binnen is er oud hout, omfloerst door herinneringen en helder glaswerk achter de deuren van het dressoir.
Daar is het schilderij dat mijn arme zus voor me vervaardigde met de soldaat met helm waarvan het staal gebutst, verweerd en verkleurd is zoals onze zielen onder de seizoenen van ons leven.

Daar is de grote foto van het Wilhelminakanaal met de boot op de voorgrond en de ophaalbrug in de verte, waaronder nog juist zichtbaar de zwarte lichaampjes van eenden, dobberend op de stroom.

En daar is ook de afbeelding van fleurige, maisgele zonnebloemen met donkerbruin korrelig hart, geschilderd door de vriendin die nooit leefde onder het licht van de zomer, van de liefde die ik haar toewens.

Het zwart-wit-portret van Vader geeft de zwaarmoedigheid, de kwetsbaarheid en de lichtgelovige naïviteit weer die verankerd zijn in zijn genen als het diepliggende anker van een oorlogsschip dat toegerust is om iedere zee te overmeesteren, om te zegevieren in iedere strijd.

Mijn broer lacht op de foto; een gemaakte, kunstmatige, holle lach, die zijn ongeluk niet weerspiegelt: zijn lot ver van het ouderlijk huis onder de hoede van vreemden te moeten verblijven; voor altijd.

Ik ben thuis; vriendelijk zonlicht werpt wervelende lichtvlekken op portretten, foto's en schilderij.
Ik ben thuis, de muren van mijn bastion omgeven mij; ik ben thuis, wie kan mij schaden?