Verbeelding en werkelijkheid?
Van
de Soestdijkerstraatweg en van het ziekenhuis had ik mij
een voorstelling gevormd in mijn verbeelding die in het
geheel niet in overeenstemming bleek te zijn met de
werkelijkheid. Deze werkelijkheid heeft na mijn bezoek
de plaats ingenomen van mijn fantasierijke voorstelling.
Ons
brein koppelt willekeurig ideeën en
voorstellingen aan elkaar zodat nieuwe banen worden
geschapen, nieuwe wegen worden gebaand te midden van de
bloederige, kronkelige en weke gewelven en labyrinten
waarin onze geest op onverklaarbare en onbegrijpelijke
wijze haar domicilie heeft gevonden, haar toevlucht
heeft gezocht.
Gedachten
waren aanvankelijk bij mij opgekomen aan een groot en
monumentaal ziekenhuis met ontelbare gangen en kamers en
kamertjes waarin men de weg kwijt kan raken en kan
dwalen als in een labyrint; gangen en kamers waarin de
longlijders in diverse stadia van hun ziekten huisden
onder de accurate en toegewijde zorg van vele
verpleegsters en dokters.
Niets
van dat alles.
De weg
erheen verliep voorspoedig; de treinreizen sloten op
elkaar aan; de voertuigen ontmoetten elkaar in een
geplande ontmoeting, geregeld door de Nederlandse
Spoorwegen en tenslotte kon ik in Hilversum aan een
vriendelijke oudere mevrouw die in het portiek van haar
villa bezig was met onduidelijke werkzaamheden vragen
waar Astmacentrum "Heideheuvel" zich bevond.
"Tweehonderd
meter verderop, aan de linkerkant"
Ranke
naaldbomen met donkergroene kruin omgaven het mij nog
onbekende sanatorium als een zorgzame natuurlijke mantel
die kennelijk voor de zuurstof moest zorgen die de patiënten
ontbeerden.
Een
klein gebouwtje bood onderdak aan artsen, secretaresses
en verpleegkundigen.
De
vriendelijke arts beklopte met het verlengstuk van haar
deskundigheid, de stethoscoop, mijn rug en borst die ik
haar aanbood zodat zij de toestand in diepliggende
regionen van mijn lichaam kon peilen en vaststellen.
Het
donkerrode bloed vloeide fluks en enthousiast uit de
ader na de speldenprik van de injectienaald en vulde het
glazen buisje tot de rand met haar gloedvolle
substantie.
Tenslotte
blies ik uit alle macht in een machine totdat de curves
verschenen op haar computerscherm die de ideale lijnen,
gebruikelijk voor mijn leeftijd, niet bleken te
benaderen.
Het
is wachten op de second
opinion.