Vervuld van heimwee sla ik het oude album open.

Daar is mijn moeder met op haar schoot onze zo geliefde Driekus, een donkerbruine hond, die we hadden ingelijfd, die tot onze familie was gaan behoren, die evenveel rechten had als de andere gezinsleden, maar die minstens zoveel bij te dragen had tot de sfeer, de liefde en de harmonie tussen ons.

Het zonlicht van de zomer komt door het zuidelijke raam binnen en overspoelt het hele tafereeltje en Driekus lacht als het ware met opengesperde bek terwijl mama dankbaar en opgetogen haar dierbaarste kameraad streelt.

Driekus en mama rusten beiden in het graf.

Daar is het portret van een 20-jarige vrouw, van mijzelf. Onwetend nog, maar vastberaden, terwijl jeugdige overmoed mijn trekken tekent, ga ik een leven tegemoet dat mij in onvermoede diepten zal storten en in ongekende hoogten zal stuwen, als een onwillige passagiere van een achtbaan of wildwaterbaan, een leven dat het gezicht zal tekenen met lijnen en vlekken, een leven dat als een worm zal knagen aan de rijpe vrucht van mijn persoonlijkheid.

En op die andere foto zie ik de silhouetten van mijn arme, kwetsbare, betreurenswaardige ouders tegen de achtergrond van een meer en omringd door een regiment van zwarte boomstammen; van mijn ouders, na alle pijn van het leven solidair en trouw tot in de dood.