Denkend aan de jarige, en terwijl het beeld van diens persoonlijkheid haar voor ogen zweefde, had zij, vervuld van goede bedoelingen, op een rommelmarkt het cadeautje uitgezocht. Ze trof het ineens aan te midden van een wirwar van rariteiten en snuisterijen.

Het was een grappige mok in de vorm van een broek, met pijpen waaruit men thee of koffie kon drinken. Vanuit haar goede hart wilde ze de jarige dit schenken tot plotseling bleek dat ze ongewenst was, dat ze niet mocht komen; als enige was ze niet uitgenodigd.

Een onzinnige, kleinzielige, humorloze discussie kwam op gang met degenen die haar uitstootten met als schijnargument van hun kant dat zij toch niet kon aankomen met een cadeautje van de rommelmarkt, zoals zij eerder had gedaan.

Stug voerde ze aan en hield ze vol hoe ze bij andere, eerdere gelegenheden niettemin met een weliswaar goedkope, maar toch in een echte winkel gekochte eivormige kaars en met andere artikelen op de proppen was gekomen die haar gulle en grootmoedig bereidheid toch wel ruimschoots hadden aangetoond om, zij het af en toe, haar budget in minimale mate te overschrijden.

Met haar door tragische omstandigheden zwakbegaafde hersens kon zij niet beseffen dat het in werkelijkheid met name dit onvermogen haar brein was de noodzakelijke verbindingen te leggen, die zorgen voor analyse, deductie, combinatie en conclusie, dat haar tot persona non grata maakte.

Maar juist in de kronkelwegen en kamers van dit simpele brein konden zich nooit de arglist en de berekening nestelen die waren opgekomen in de bovenkamers van degenen die haar op wrede wijze uitstootten.

Ze konden haar niet liefhebben, maar haar liefde was oprecht