Op een dag viel de envelop in de bus alsof het voorbestemd was. Hij droeg mijn familienaam, neergekalkt in een bekend handschrift; schijnbaar het handschrift van mijn lang-overleden vader, kennelijk aangeleerd in die voorbije tijd waarin ook zijn schooljaren vielen.

Ik was blij dat mijn moederlijke tante aan mij gedacht had.
Mijn familie was welhaast uitgestorven en als een eenzame ster die door haar lichtsterkte de nachtelijke hemel domineert, alsof zij het falen en uitvallen van haar soortgenoten moet goedmaken, had mijn tante van zich laten horen.

Solidair had ze naast me gestaan aan het sterfbed van mijn moeder en ze had mij een toevluchtsoord geboden toen ik na onbezonnen strapatsen van mijn jeugd tijdelijk mijn ouderlijk huis had moeten ontvluchten.

In de brief maakte ze gewag van een 18-jarige eenzaamheid waarbij die van mij verbleekte als een nachtmerrie bij het aanbreken van de heldere dageraad.

Ze had vertwijfeling, wanhoop en angst gekend die haar leven als een overvolle beker tot de rand hadden gevuld, maar die haar in latere jaren het voorrecht van de wijsheid en loutering hadden geschonken die haar in staat stelden tot humor, troost en hulp.

Ik verbood mijn mond het klagen.
Bestaat niet tussen de uitersten van absolute eenzaamheid en de oases van intense verbondenheid een afstand die in lichtjaren niet te overbruggen is?