Geen mens kent de ander. Ieder is alleen

Ik duw mijn hoofd tegen haar lange, zachte, grijzende haar dat neervalt tot over haar schouders. We zijn vriendinnen. Ze is manisch-depressief en op het moment depressief. We klampen ons aan elkaar vast als de drenkelingen op het vlot van de Medusa. Maar ik bereik haar zieke wezen niet dat zich teruggetrokken heeft in de ondoordringbare cocon van haar lichaam, dat als een insect angstig rond de lamp van haar doodsverlangen fladdert, nu eens aangetrokken, dan weer afgestoten, onvoorstelbaar en onherstelbaar eenzaam, gevangen in vertwijfeling en wanhoop. De brug naar het eiland van haar ziel, naar haar universum, is verwoest. Twee treinen rijden rakelings langs elkaar heen op afzonderlijke sporen in radicaal tegengestelde richtingen.
Is het landschap van de ziel van mijn vriendin zo duister dat ik haar de fatale sprong van het flatgebouw welhaast moet toewensen (waarna zij het onbekende doodsrijk kan betreden, dat haar wellicht rust en verlichting brengt)?
In tegenstelling met deze veronderstelling schilder ik haar het land van haar toekomstig herstel in bonte kleuren……