Een luie, lamlendige kat met snorharen die als door een begenadigd kunstenaar getekend zijn, sluipt rond in de gezellig verlichte woonkamer tussen het luxe meubilair en gaat als het haar uitkomt languit op de vensterbank liggen om spiedend de straat af te turen en iedere beweging daarin waar te nemen.

Het brein van haar bazin is geolied als een strak opgewonden uurwerk dat exact de tijd aangeeft en het weerspiegelt de gemoedelijke, gezapige conventie zonder ruimte voor excessen.

Honderd meter verderop: het psychiatrisch ziekenhuis; een andere huiskamer. Televisiebeelden verspringen er sneller dan het knipperen van een oog en weerspiegelen wellicht de wereld tussen de oren van de ongelukkigen die deze kamer bevolken: een wereld van chaos en gekte, van waanzin en verwarring.

De ruimte is onopgesmukt, kaal, alsof haar bewoners geen sfeer verdienen, alsof schoonheid niet voor hen is bestemd en hun hulpeloze, verwarde onbeholpen woorden echoën tevergeefs door de ruimte en klinken in de eenzame nacht.

Een overvloed aan witte rozen omlijst het paviljoen als met een omranding van geur, schoonheid en elegantie, maar tevergeefs, want zij kunnen het niet zien.