Plotseling stonden we oog in oog te midden van een menigte. Even ontmoetten onze gezichten elkaar, daarna wendden we ons af.

Ik droeg nog het jack dat ze me gegeven had en dat ik ter herinnering aan haar zou bewaren: het "bomberjack" met de bontkraag en in mijn binnenste, in mijn hart en in de ladenkasten van mijn geheugen draag ik twintig jaar herinnering aan haar, aan haar niet aflatende zorg voor mijn moeder, aan haar Goirlese dialect en aan haar ruzies met haar familie, die als een ware vendetta,  werden uitgevochten op het graf van haar zoon.

Ze was vriendin van onze familie en ik had nooit gedacht dat er ooit een bres geslagen zou kunnen worden in het bolwerk van onze saamhorigheid, schijnbaar zo solide, zo betrouwbaar, schijnbaar bestemd voor de eeuwigheid.

De oorlog was verklaard: de oorlog die al aangekondigd was toen ze eerder de hoorn op de haak had gesmeten.