De T'ai-Chi-lerares was ongetwijfeld vervuld van de beste bedoelingen maar ik kon nooit begrijpen wat ik moest doen als ik mijn behasluiting in een flukse horizontale draai vijfenveertig graden moest verplaatsen in de ruimte of als ik mijn linkerpols in mijn verbeelding moest omwikkelen met w.c.-papier waarna mijn oorlelletjes op wonderbaarlijke wijze zouden bewegen.

Ik liet haar maar praten en ze nam het resultaat van haar instructies al waar terwijl ze achter me stond en vol enthousiasme uitriep "Goed zo!, Goed zo!"

Ik begreep nooit hoe de tamme, lusteloze, trage bewegingen het roer van mijn gevoelsleven moesten of zouden omgooien, maar volgens mijn lerares zou, als ik maar lang genoeg doorging, het overweldigende effect van haar lessen zich kennelijk plotseling openbaren als de verschijning van engelen of van Christus zelf aan zovele verdwaasden en/of genieën in de loop van de geschiedenis.

Helaas was mijn geduld op, lang vóór de uiteindelijke Openbaring zou plaatsvinden (en zij beproefde haar procédé op hele nieuwe generaties verdwaasden of genieën).