Ik ben met mijn jonge vriendin die tanden heeft als parels en ogen als diamanten en haar als zijde naar een dansuitvoering geweest.

Nadat in de concertzaal de zuurstokroze, mintgroene en botergele staven van de neonverlichting ver boven ons hoofd waren gedoofd, hingen we eensgezind naast elkaar over de "reling" van de hoge galerij met de goedkoopste zitplaatsen en sloegen de taferelen die zich ver beneden ons op het podium afspeelden gade.

Strakke lichamen wentelden om hun as en keerden zich, buitelden en bogen over elkaar heen: de dansers vingen elkaar in elkaars armen op, raapten elkaar van de grond, strekten en bogen gracieus en razendsnel hun ledematen, verdwenen in de coulissen en kwamen daar razendsnel weer uitgerend.

Heftig tromgeroffel begeleidde de energieke dans van Afrikanen in kleurige zwart-rode pantalons en met ontblote bovenlichamen.

De dansers kwamen uit Nederland, Afrika, Vietnam en India en wilden met elkaar in een aaneenschakeling van tableaux vivants symboliseren dat wij allen, miljarden aardbewoners, slapen onder dezelfde maan en dezelfde sterren, leven onder dezelfde zon.

Het jonge publiek floot en klapte enthousiast en barstte uit in een indianengehuil toen hun kameraden van de dansopleiding voor het voetlicht kwamen.

Het applaus was overweldigend.