De naam 's-Hertogenbosch, de naam van de middeleeuwse stad met haar imposante geschiedenis, die er was vóór wij er waren en die er zal zijn, lang na ons schamele leven, is levensgroot aangebracht op de gevel van haar station.

Het plein ervóór, met haar terras met rieten stoelen, vormde het decor voor onze ontmoeting.
Een verwoestende huidziekte had haar vernietigende spoor getrokken over zijn hals en arm en hadden deze voorzien van een bont, ingewikkeld, maar weerzinwekkend patroon, als een door de natuur ontworpen werk van moderne kunst, maar ik moest me zonodig excuseren voor de geringe roodheid van mijn gezicht.

Koffie kleefde aan zijn onsmakelijke snor, die de bovenlip als het ware voorzag van een overhuiving.
Hij was met de scootmobiel gekomen, zijn dunne grijze haar omgaf zijn schedel als een helm en het gesprek kwam al spoedig achtereenvolgens op zijn leukemie, sclerodermie, schizofrenie en reuma.

Op grond van onze brieven en vermeende verwantschap, die echter geen bewaarheid werd, zaten we nu te praten, maar op grond van dubieuze en moeilijk te begrijpen motieven volgde spoedig na onze ontmoeting zijn brief vol kritiek en afwijzing.

Tegen mijn muur hangt nog zijn onschuldige kaart met de schilderachtige, aandoenlijke vogels en zijn boodschap: "Veel liefs", geschreven toen de hoop nog levend was.

Zijn ogen zal ik me blijven herinneren: zijn grijsgroene ogen die spraken van leed, van wijsheid en ervaring, zijn ogen, die, trouwhartig en verwachtingsvol, de mijne bereikten.