Op Anke volgde Desirée. Ze was een veel betere begeleidster. Anke zweeg altijd als vermoord, misschien in de mening dat ex-psychiatrische patiënten de taal, het onvervreemdbaar erfdeel van nagenoeg de gehele mensheid, niet hadden kunnen aanleren, of dat zich tussen hun oren stopverf of watten zouden bevinden, in plaats van de weke gewelven en labyrinten die op mysterieuze wijze de zetel vormen van gewaarwordingen, gevoelens en gedachten en die eveneens tot het voorrecht van de mensheid behoren. (Al was deze machine wellicht defect, geschonden geweest, de onderdelen konden vervangen worden door de zegeningen van de farmacologie, zodat ze nog functioneerde).

Toen Anke met haar "cliënte" naar Zeeland was geweest, naar de caravan, die, blinkend en opgepoetst, aan de rand van een duingebied trouw en stilzwijgend op hen wachtte als een tweede huis, had Anke de hele weg gezwegen als een levenloze mummie, sinds mensenheugenis bedolven onder woestijnzand aan de oevers van de Nijl.

Kort daarop had ze haar protégee ingewisseld voor een ander, zoals men een artikel dat niet bevalt, gaat ruilen in een winkel.

Desirée, haar opvolgster, was spraakzaam, open, levendig en briljant en op haar twintigste al bijna afgestudeerd in de psychologie.

Een gouden meisje, een toekomstige zegen voor de mensheid, een meisje om van te houden.
Solidair met haar "cliënte" stond ze bibberend in de avondlijke vrieskou bij de bushalte na een gezamenlijke bijgewoonde esoterische lezing over een in hun ogen onzinnige, lachwekkende en absurde oplossing voor het Wereldraadsel, geïllustreerd met bontgekleurde dia's waarop prehistorisch dan wel futuristisch aandoende wezens ronddartelden die de uitbeelding vormden van de groteske fantasieën van de aanwezigen die bij Desirée en haar "cliënte" alleen maar heimelijke maar hilarische, eensgezinde lachbuien teweegbrachten in het halfduister van het zaaltje.

Met Desirée was er begrip, was er gelijkwaardigheid, was er humor, en met haar was er eindelijk een toekomst.....