Het horloge

In de tijd dat The Beatles hun successen vierden, was mijn tante Angie secretaresse bij een van die horlogefirma’s in het land van de Bergen en Meren. Wij waren nog kinderen. In ons kleine huisje in de volksbuurt hing – een beetje misplaatst  - de kalender aan de muur die ze ons ieder jaar zond, waarop de afbeeldingen te zien waren van majestueuze sneeuwbedekte bergtoppen, gletsjers en feeërieke blauwe vergezichten.

Eens maakte onze tante de verre reis naar haar vaderland, kwam ze helemaal uit Zwitserland in haar blauwe Volkswagen. Het was kerstmis en ze schonk mij een horloge. Een horloge! Wie kan beseffen wat de betekenis was van dit geschenk voor mij, kind van een arm ambtenaartje. Het kleinood met het donkerrode leren bandje werd om mijn pols gedrapeerd en ik voelde mij een miljonaire. ’s Avonds vond het een plaats in het eikenhouten kastje naast mijn bed bij mijn andere schamele kostbaarheden: een Eiffeltorentje van glas en nog enkele spulletjes die ik koesterde als waren het de Kroonjuwelen.

Angie was de tante die mijn vroegste jeugd vergezeld had. Ik herinnerde me het huis van oma, haar moeder, waar altijd de liederen weerklonken: “ Schön ist die Jugendzeit, sie kommt nicht mehr” en “ Jungen komm bald wieder”. We schrijven vijftiger jaren. Hoe duidelijk staan mij nog de kleuren van de viooltjes voor ogen in de plantenbakken voor oma’s huis en hoe merkwaardig kwamen zij overeen met de tinten ven de borduurzij waarmee Angie of oma de theemuts borduurden! Hoe zie ik de zachtgele kleur van het vestje met de ritssluiting nog voor me, dat Angie me schonk en hoe goed weet ik nog hoe ze zei dat ik het leuke spelletje met het touwtje om mijn handen nog niet kon doen “omdat mijn handjes nog te klein” waren.

Altijd hielden tante Angie en ik een zwak voor elkaar ondanks haar vergaande statusbesef dat in latere jaren, na haar terugkomst, tot uiting kwam in welhaast elke zin die ze uitsprak. Haar elitaire gedrag was de kurk waarop zij dreef, als op een woelige oceaan van andere, ondefinieerbare en angstwekkende gevoelens. Tante Angie bleef voor mij heel bijzonder, als een tweede moeder, die goedgunstig op mij neerzag en met wie ik een speciale band behield door de jaren heen.