INHOUD BROECKX
HOME
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
AUDIO
SPECIAAL
KUNST

Print deze Pagina

Ineke Broeckx - Korte verhalen

 

 

 

 

 

Onfortuinlijk intermezzo

Na het vertrek van mijn Grand Seigneur verwonderde het mij dat ik mijn voeten nog voor elkaar kon zetten bij mijn gestage pas door de straten van de stad en dat mijn longen de lucht nog verwerkten die ik inademde.

De seconde, nee, de nanoseconde waren overvol van de gedachte aan hem, zoals een waterdruppel boordevol microben is. Horden mannen en vrouwen stroomden dagelijks uit kantoren en fabrieken, bevolkten de straten en het Openbaar Vervoer, maar het moest Die Ene zijn, altijd en voorgoed Die Ene, om redenen die mijzelf eigenlijk ook volstrekt onduidelijk waren maar waaraan ik mij niettemin vastklampte als een baby aan de moederborst.

Wild en radeloos greep ik om mij heen, maar vond geen houvast of steun, als strompelde ik wankelend een trap zonder leuning af in de richting van een niet te definiëren of omschrijven diepe kerker van leegte, wanhoop en vertwijfeling.

Het was wellicht beter geweest het onherroepelijke verdriet en de ontreddering over mij heen te laten komen als uitbundige tropische regenval waartegen geen paraplu of regenjas bestand is en mij door de vloed van mijn tranen te laten doorweken tot de bui vanzelf zou stoppen, maar nee: ik wendde mij tot nagenoeg alle denkbare instanties die de Verzorgingsstaat, enigszins tot mijn verbazing, in haar bonte waaier van voorzieningen aanbood: de SOS Telefonische Hulpdienst, een Rouwgroep (waar de verkreukelde en verwoeste gezichten van hevig snikkende weduwen hun tomeloos en radeloos verdriet weerspiegelden) en een Psychiater, die niet verzuimde een poging te ondernemen de voor mij illustere gestalte, het in mijn hart opgerichte standbeeld van mijn overleden voorvechtster postuum van zijn sokkel te stoten.

(Maar het voor hem onverwachte, geheel tegengestelde effect van zijn schijnbaar ondermijnende activiteiten was dat ik haar meer dan ooit ging vereren als verre, lichtende Ster van Bethlehem die mij meer dan ooit voorging en de weg wees)

Hij probeerde als een eigenmachtig, eigengereid en eigenzinnig schaakspeler die de tegenpartij geen zetten meer gunt en zijn/haar stukken onvervaard van het bord veegt de heilzame conclusies van een veertienjarige diepgaande uitwisseling autoritair van de hand te wijzen, gezeten op de hoge troon van zijn vermeende maar ongefundeerde "deskundigheid".

In mij bleven hardnekkige restanten van een eens bloeiende, florissante liefde broeien en smeulen, die ik maar niet kon doven of blussen, maar die in geen verhouding meer stonden tot wat ik eens ervaren had.

In het gezelschap van mijn vriend had ik mij jong kunnen voelen, had ik het parfum op kunnen snuiven van zijn geheel exotische persoonlijkheid in een ongekende atmosfeer van ontspanning en heerlijkheid.

Brieven verdwenen in een nooit aflatende stroom naar zijn verre adres: massa's brieven: opgesteld, verzonden maar aanvankelijk nooit beantwoord. Ik stelde me voor hoe hij ze met zijn slanke, elegante handen uit de envelop haalde en gladstreek en hoe mijn neergekalkte woorden eerst zijn ogen en daarna zijn hersenen bereikten en hoe hij begreep wat ik hem mee wilde delen.

Lange tijd heerste er een intercontinentaal stilzwijgen tot de radiostilte werd verbroken door onbeholpen zinnen vol taalfouten die kennelijk nu ontsproten aan het brein dat ik eens zo bewonderd had: een pijnlijk en steeds voortschrijdend demasqué. Zijn geest leek ineens zo ondiep als de bedding van een reeds lang uitgedroogde rivier.

Toen hij na zeven jaar terugkwam droeg hij de kroon van zijn grijs geworden zilverige haardos en de verdienste van de lijnen in zijn gezicht als sieraden die zijn wijsheid symboliseerden en zijn alwetende blauwe ogen doorlichtten mijn wezen als röntgenstralen.

Zo danste ik met zijn wervelende droomgestalte mijn toekomst in tot het feest ten einde was.