Het armpje van de marmerachtig-bleke Christusfiguur, die, zoals de traditie gebiedt, met de lendenen omgord, tegen het ijzeren kruis hangt, is gebroken geweest en weer gelijmd.

We schreven 1940.
Het bombardement bedreigde de stad aan de zee en haar bevolking: in de verte donderde en raasde het. Mijn moeder was 20. Ver van haar ouderlijk huis, in een vreemde stad, bij vreemde mensen had ze onderdak gevonden in een armzalig huurkamertje. Honger en eenzaamheid waren haar metgezellen. Ze was uitgezonden om in huishoudens van adellijke gezagsdragers nachtspiegels te ledigen en haar meisjeshanden te verruwen door het sop waarmee ze vloeren moest dweilen.

Haar vader had haar de crucifix meegegeven als teken van Christus' ongrijpbare aanwezigheid in onbestemde sferen, als de plaatsvervangende troost en bescherming die hij zelf zijn dochter niet meer kon bieden.

Mijn moeder overleefde en de Christusfiguur doorstond het oorlogsgeweld.
Mama heeft dit feit altijd als een wonderteken gezien. Na lange jaren overrompelde de sterke, onherroepelijke dood haar.

Maar de crucifix siert nog altijd het bureautje van glanzend mahoniehout met de geornamenteerde pootjes, eveneens een erfstuk.

Zo gaf mijn moeder mij eveneens de crucifix mee ten teken van de liefde, trouw en bescherming, die over haar graf heen reiken.