Ik droeg mijn "kostbare" lading de hele lange weg naar het veilinghuis in een zorgvuldig afgesloten vak van mijn leren tas: het waren de dierbare oorbelletjes van mijn lang-overleden oma uit de nalatenschap, neergevleid op zachte watten in een doosje. Ging ik oma uitleveren?

De man van het veilinghuis wist het niet meteen: enig overleg met collega's was nodig vóór hij een beetje aarzelend, vertederd en haast verontschuldigend (met het oog op mijn tranen?) de waarde noemde: driehonderd Euro.

Drie- of vierduizend Euro hadden mijn faillissement kunnen voorkomen maar driehonderd Euro weerhielden mij ervan om oma te "verraden".

De diamanten oorbelletjes behouden hun dierbare plaats in mijn hart en in mijn huis: de laatste herinneringen aan bloeiend leven, aan jeugd, aan schoonheid, aan een liefde.