Rondom het ziekenhuis spreiden zich de asgrauwe straten met hun huizen uit, vanwaar haar bezoekers afkomstig zijn, en ik ben een van hen.

Taxi's rijden af en aan voor de hoofdingang die zij aandoen als bijen de korf.
De naam van oogarts Bellaars doet in de verte denken aan de benaming "Belladonna", de naam van de vloeistof die in mijn ogen gedruppeld is. Zonder mijn trouwe lenzen veranderen de fleurige jonge assistentes die ronddartelen in de polikliniek en de patiënten die geduldig wachten in de wachtkamer in de schimmen van een wazig schimmenspel met vage contouren die in elkaar overvloeien en elkaar overlappen zodat alleen vlekken waar te nemen zijn als in een obscuur aandoend werk van moderne kunst. Dokter Bellaars schijnt met een felle lamp in de vergrote pupil, met licht als van een kunstmatige zon, figuurlijk gesproken als het helle licht van de rede en tranen bezetten mijn pupillen om het licht; het geboorterecht; ook mijn geboorterecht; om het licht dat de wereld overstroomt, dat glinstert tussen de hardgroene hulstbladeren, om het licht dat mijn gegund is om te ervaren, om te beschrijven, om lief te hebben.

De ogen zijn gezond; de netvliezen liggen keurig en zoals het hoort op de kennelijk voorbestemde plaatsen, tot hun dienst bereid.