De kaart kwam later dan alle andere verjaardagskaarten maar het was een gewone kaart, net zo "volwaardig" als de andere, hoewel afkomstig van mijn gehavende, geschonden broer in de inrichting, voor hem geschreven door zijn goedgunstige verzorgers die nooit de plaats van onze overleden ouders kunnen innemen.

Mijn broer denkt wellicht op onnaspeurlijke wijze aan mij; ergens staat mijn beeld hem voor ogen, ergens in de duistere overwoekerde krochten en spelonken van zijn verleden en geest leeft misschien het beeld van zijn vroegste jeugd met de zusjes in het arbeidershuisje onder de ouderlijke bescherming toen hij nog niet weggerukt was uit hun kring, toen hij nog speelde in de zonnige tuin met hen, een beeld dat wellicht paradijselijk voor hem is, als de Tuin van Eden voor de Mensheid.

Ergens moet het een plaats gevonden hebben in zijn onoverzichtelijke brein: de liedjes die mama met hem zong; het speelgoed waarmee ome Richard met hem speelde, de gestalten van zijn oudere zussen.

En ergens moet de dag nog voor hem leven waarop ome Gérard kwam met de auto en hij ineens kon zeggen: "Hoefdie niet met ome Gérard mee, hoefdie niet naar Oisterwijk" hoewel voorheen geen woord aan zijn stom-gebleven mond was ontsnapt. Ergens moet hij nog weten hoe toen het leven voor hem begonnen is in de klinieken; in de ene na de andere, ver van huis, zonder de moeder, de vader en de zusjes, terwijl hij nooit kon articuleren hoe hij hen miste, terwijl wellicht hun beeld hem begeleidde, terwijl hij niet begreep, nooit begreep.

Nu ligt de verjaardagskaart in mijn brievenbus, als een aanklacht maar ook als een bewijs van krachtige, tedere, overstelpende liefde