Ik kwam haar ruim een jaar na mijn moeders dood tegen. Ze spoedde zich voort in haar scootmobiel, die ze tot stilstand bracht toen ze mij zag: mijn moeders jarenlange en laatste vriendin. "Ik kan niet meer lopen", verklaarde ze en inderdaad was om de kuit van het rechterbeen een stalen koker aangebracht, een van de medische kunstgrepen die het onherroepelijk einde nog voor een tijdje afweren . "Meneer S., je moeders buurman, is nu ook overleden" zei ze. Hij is 97 jaar geworden"

De man was altijd al zijn stille gangen gegaan in het appartement naast het onze, als een planeet die geheel onafhankelijk van andere hemellichamen zelfgenoegzaam om zijn eigen as wentelt.

Van het overlijden van mijn moeder had mevrouw geen bidprentje ontvangen en ik prevelde een verlegenheidsoplossing: in de consternatie rond het overlijden waren enkele mensen vergeten. Hoe was dit nu mogelijk na een zo lange, zo gedegen, zo trouwe vriendschap, die zich over jaren en jaren had uitgestrekt?

Ik herinnerde me hoe mama kort voor haar dood met mevrouw haar vriendin had besproken dat ze voorgoed wilde rusten onder de eik op het terrein van het crematorium, eveneens de eeuwige rustplaats van vader, die haar was voorgegaan in de dood.

Na ons gesprek zag ik mevrouw met de scootmobiel wegrijden in de richting van het Zorgcentrum, een zekere toekomst tegemoet.