Hij kwam aanstrompelen bij de bushalte. Zijn 0-benen deden een hippisch verleden veronderstellen. Schijnbaar in overeenstemming daarmee verklaarde hij: "De paarden die de haver verdienen krijgen haar niet" en hij liet me in het ongewisse of hij doelde op de miskende verdiensten van zijn echtgenote, dan wel op die van hemzelf, of misschien op de merites van de mensheid in het algemeen. Het gesprek viel stil. Maar zoals de ijverige breister een steek ophaalt en deze weer netjes op de breinaald naast de andere plaatst of zoals een dromerige scholier die even niet bij de les is geweest, nam hij even later de conversatie weer op: "Mijn vrouw is dement. Ze is in het bejaardenhuis". Een desastreuze mededeling waarop mijn volkomen ontoereikende antwoord: "Dat is erg voor u" slechts paste als een kledingstuk dat veel te groot of te klein gekocht is. We stegen echter spoedig uit het dal van menselijk leed en tragiek op door zijn mededeling: "Ze komen binnenkort de portalen van onze flats schoonmaken". En gelukkig waren we teruggekeerd tot de gelijkmatige laagvlakte van vervelende, maar hoogst noodzakelijke zaken, die, zoals het alom besproken weer eenduidige en oppervlakkige antwoorden mogelijk maken.