Nu, op deze Kerstavond, verbeeld ik me dat we nog samen zijn, zoals in de voorgaande jaren, zoals in heel mijn voorgaande leven.

De oude eiken meubelen waren dan als door een geheimzinnig waas omfloerst alsof ze spraken van vader, van broer en zus en in de voorafgaande dagen had Marianne het kleine boompje opgetuigd met de lieflijke frutsels en fratsels die bij het Kerstfeest horen.

Ik was dan graag bij je als we samen onuitgesproken gedachten lieten gaan over Vader, over het voorbije jaar, over onze verbondenheid.

Nu ben ik alleen op Kerstavond en overal in de huizen van de mensen zie ik grote en kleine feestelijk verlichte Kerstbomen waar mensen zich omheen scharen, zoals wij altijd deden en mijn peinzende, mijmerende gedachten zijn bij jou, bij jou die ik voorgoed verloor.