Vissen

Lange tijd bestond mijn enige gezelschap uit twee goudvissen, die vreedzaam maar doelloos rondzwommen in de glazen kom op mijn bureau, niet begiftigd met de menselijke vermogens maar al evenmin behept met hun gebreken. Uit de bolle zwarte kraaloogjes waarmee ze mij trouwhartig aanblikten vanuit hun waterig verblijf trad mij geen intelligentie tegemoet, maar ook geen arglist, geen wantrouwen, geen haat, noch enige van de menselijke eigenschappen, die sinds jaar en dag een prominente rol spelen in het bedrijf van de menselijke komedie of tragedie.
Ik ging houden van de oranje en gouden vinnen en schubben, van de elegante dubbele uitwaaierende staart en van de zilverwitte buik van mijn vissen, die glinsterde als kwikzilver in het late lamplicht.
En ik hield van hun bedaard en bescheiden happende bekjes als zij hoopvol naar de oppervlakte zwommen. In afwachting van hun voer.
Voor hen geen onoplosbare en onoverkomelijke filosofische problemen, geen vragen over sterfelijkheid en zingeving, geen atoombewapening, geen milieuvervuiling, AIDS, honger, terrorisme, armoede of discriminatie.
Waren mijn goudvissen de meest gemankeerde wezens of was ikzelf dat “schitterende ongeluk”?