Zal ik me altijd je kamer blijven herinneren; je kamer met de fauteuils die dienden voor onze gesprekken; gesprekken die we voerden onder het licht van de zomer, onder schaduwen en regen van de herfst en terwijl het buiten een witte wereld was?

Zal ik later blijven denken aan het tafeltje waarop je - gevoelig - spulletjes gerangschikt hebt - koffiekopjes, een witte, beschilderde kaars, meegebracht uit een kerk ergens in België, de kleine lichtjes die ik je schonk?

Zal voor altijd je beeld me voor ogen blijven: het beeld van een werkelijke vriend die is gekomen na lange jaren, die naast me stond als geen ander, die de verste uithoeken van mijn wezen doorlichtte met de bliksemflitsen van zijn verstand en gemoed?

Zullen deze beelden me bijblijven als ik dreig te vereenzamen in een maatschappij waarvan ik vervreemden zal en waarin geen plaats meer voor me zal zijn?