In de Stationsstraat verheft zich nog altijd het gebouw waarin Vader zijn moeizame morgens en middagen doorbracht, op de vlucht voor de armoede, die hij had gekend en die hem mateloos beangstigde. Terwijl hij de zielloze, doelloze werkzaamheden verrichtte; eindeloze berekeningen moest uitvoeren ten behoeve van de formulieren die de stadsbewoners niet graag in hun brievenbus zouden aantreffen, dwarrelden gedachten over zijn favoriete filosofen Marx, Hegel en Nietzsche door zijn brein en zoveel liever zou hij zijn geest gescherpt hebben aan hun theorieën. Thuis verzonk hij in visioenen van schoonheid, verzonk hij in zijn muziek en in zijn boeken.

Zijn hart lag aan de oppervlakte waar iedereen erop kon trappen. Hij was als een slak die in een bak zout geworpen wordt; als een slak zonder huis die daarin niet kan vluchten. Hij verwondde zich aan het contact met onechte vrienden als een argeloze wandelaar die in plaats van de streling van mossen en grassen onverwachte kiezels, doornen en grind aantreft. Misschien hoorde hij een melodie, een welhaast goddelijke melodie van verbroedering en saamhorigheid die afgestemd was op zijn zuivere, rechtlijnige wezen en moest hij constant ervaren hoe zijn wereld daarmee een uiterst pijnlijke dissonant vormde. Niettemin ontstonden in zijn gevoelige brein en hart de kronkelpaden en sluipwegen van het wantrouwen en de angst, zoals het gebouw in de Stationsstraat doorsneden werd door gangen die uitmondden in kamers, als in een labyrint. Het levenslange brevet van onvermogen van zijn zoon, gevormd door zijn zwakzinnigheid, sneed hem levenslang door de ziel en zijn oudste dochter moest de onwillige plaatsvervangster worden, de dochter die dit schrijft en die leeft in het nooit verblekende licht van de herinnering