Sneller, hoger, krachtiger?

De atleten, zwemmers en tennissers die in een bonte optocht aan onze ogen passeren tijdens de zoveelste aflevering van “Studio Sport” hebben kennelijk bovenstaande zinspreuk van de moderne Olympische Spelen tot ultiem motto, leitmotiv en parool voor hun hele leven gebombardeerd, maar wat zijn het nut en de weldaad voor henzelf en voor de wereld van de futiele, minieme seconde waarmee de een de ander overtroeft en overtreft?
Wat zijn het nut, de betekenis, de verdienste of de weldaad van de arrogante prestatiemoraal die met het schoolsysteem in het leven schijnt te worden geroepen en die leidt tot een niets en niemand ontziende en moordende concurrentiestrijd, niet slechts in de topsport, maar evenzeer in het zakenleven en de internationale politiek?
Gaat het hier om een heilzaam principe of bevinden zich achter de bedrieglijke façade van triomf en geluk de schrijnende en de verwoestende ideologie van de nooit ophoudende jacht naar meer en beter?
Perfectie is geen menselijke eigenschap en na iedere kortstondige huldiging op het podium, nadat de driekleur gewapperd heeft en de klanken van het volkslied zijn verstomd, volgt het verdriet, volgt de terreur van de nooit eindigende dwangneurose.
Wat lijkt op een spel is een collectieve waan geworden: de waan van een verkapt en werkelijk nationalisme, de waan van de martelende zelfkwelling en faalangst waarmee men voortjaagt van triomf naar triomf.