Een Testimonium
Paupertatis of een bewijs van overstelpende liefde?
Op mijn kapstok ligt
sinds jaar en dag een vaalwitte gehaakte shawl met
openingen op regelmatige afstanden van elkaar die het
haakpatroon kennelijk voorschreef aan de ijverige handen
van mijn tante, de Eerwaarde Zuster A.. Mijn shawl is
een laatste herinnering aan mijn tante en doet me steeds
denken aan haar 70-jarig Kloosterfeest. De onwillige en
onbeschaamde familie was hiervoor uitgenodigd maar
schroomde helaas niet de dove en blinde honderdjarige
tante belachelijk te maken waar zij bij was: de keuze
het leven achter de kloostermuren te slijten werd als
onwerkelijk en onbegrijpelijk gezien. Tante klaagde
nooit. Schreeuwend moest ik tijdens mijn bezoeken de
communicatie in stand houden wegens haar
allesoverheersende doofheid en zij vroeg steeds met
hartstochtelijke belangstelling naar de overige
familieleden, die haar zo ijskoud en schaamteloos
verwaarloosden. Tijdens haar eenzame uren in het kleine,
schaars gemeubileerde kamertje moeten haar gedachten
gecirkeld hebben om haar zo geliefde verwanten, die zo
oneindig ver van haar bezig waren met hun
onbegrijpelijke en onwezenlijke beslommeringen.
Op de tast haakte en
breide zij met de oude handen eindeloos aan de shawls
die als cadeautje bedoeld waren voor ooms, tantes, neven
en nichten. In vroegere jaren toen zij nog kon zien
waren het de "poppendozen" die al haar
aandacht opeisten en waarop wij, kinderen, nog jong,
vergast werden: op een bedding van vloeipapier lagen de
prachtige, kunstig gebreide en gehaakte poppenkleertjes,
die geen enkel kind in de klas had.
Altijd zal ik mij
herinneren hoe bij haar honderdste verjaardag, die
eveneens gezamenlijk gevierd werd, de cadeautjes op een
tafeltje waren uitgestald: we mochten kiezen uit een
hondje met een bewegend kopje, zakdoekjes met sierlijk
haakwerk er om heen, een Hümmel-schilderijtje en nog
enkele aandoenlijke snuisterijen.: in een wereld vol
weelde een "testimonium paupertatis" of een
bewijs van overstelpende liefde?
Tante rust op het kerkhof
van de zusters: een ongedachte oase van vredige rust te
midden van de roerige, woelige stad, te midden van haar
medezusters, die nu mogelijk met haar het eeuwige leven
delen
|