In haar handen waaieren de bladzijden van het zonbeschenen boek uiteen als een harmonica en ook speelt de zon over haar lieve oude gezicht en over de ronde leuning van de houten, donkerbruine stoel waartegen haar rug rust. De elegante bloes en het gepermanente haar vormen als het ware de uiterlijke tekenen van het streng in toom gehouden verdriet en van de verbittering die de genadige dood welkom heten.

De letters dansen wellicht voor haar ogen en door haar brein dansen wellicht de gedachten aan het leed dat een leven tekende.

Zij was kind van de oorlog, kind van de crisis, kind van het faillissement van haar ouders.
De onherroepelijke dood is gekomen: nog slechts de foto resteert waarop het licht speelt over het gezicht en het boek van mijn moeder.