Op een dag die om onbekende redenen was uitgevoerd als de afbeelding op een Roomsch-Katholiek bidprentje (ik moest denken aan een hemel vol pasteltinten met een bleke zon achter een met paarse doeken omfloerst kruisbeeld) kwam ik haar bij de bushalte tegen.

Ze zou een schoonheid zijn geweest als aan haar shampoo, douchegel en parfum te pas zouden zijn gekomen maar nu was ze vagebond en zwerfster die méér nachten op straat doorbracht dan in een donzig bed.

Ze jammerde en klaagde over onbetaalde schulden, over te late betaling van gas, huur, water en licht; ik kon haar appèl op mij niet weerstaan en overhandigde haar drie Euro. In de bus zat ze stille monologen voor zich heen uit te spreken, kennelijk bevangen door een zielsziekte, kennelijk geestelijk ronddolend in ongekende gebieden.

Met mijn drie Euro moest ze een onbestemde en onzekere toekomst aangaan en ik wuifde haar na, verontrust en bezorgd.