Door de indigokleurige nacht die als een deken over de wereld lag, hadden wij koers gezet naar het klooster.
Het licht uit vele lantaarns die haar omstraalden gaven de plaats van het monumentale gebouw aan, bolwerk van de leer die de onwillige, weerbarstige wereld wil bevrijden en dat al twintig eeuwen tevergeefs probeert, zij het dat ze "omhuld" is door een instituut dat in bot en kortzichtig onbegrip de werkelijke bedoelingen van haar grondlegger verloochent in haar verordeningen.

In de muren van de feeërieke kapel waren teksten geëtst over Christus' martelgang en over de Liefde die wij elkaar verschuldigd zijn. Zij prijkten te midden van de groene, glanzende stenen en lokten onze blikken in hun richting terwijl de lieflijke stemmen van de koorleden ten hemel stegen en het onzegbare, hemelse gegeven verklankten dat troost biedt in alle ellende, alle leed en alle verwarring, maar dat onvindbaar is in een verloederde wereld waarin de waan van de dag en een onmetelijke hoeveelheid ellende van eindeloos verschillende makelij en veroorzaakt door een onmetelijke, ontelbare hoeveelheid oorzaken, hoogtij viert en de dienst uitmaakt.