Het gebouw waarin wij - scholieren - de eenmalige, kwetsbare jaren tussen onze puberteit en volwassenheid grotendeels doorbrachten was ten tijde van haar oplevering tijdens de dertiger jaren een opmerkelijke noviteit in onze woonplaats en een prototype van "Nieuwe Zakelijkheid"; aan langgerekte gangen lagen de eendere lokalen en helemaal aan het eind van de voornaamste gang verhief zich een brede toren die gedeeltelijk uit glas-in-loodwerk bestond; inwendig herbergde zij een monumentale trap die dagelijks door vele leerlingen beklommen en afgedaald werd, in de ruimte die meneer V., met gepaste trots en geheel in overeenstemming met zijn beroepsdeformatie "de Hall" noemde.

Meneer V. stond aan het hoofd van de bonte schare van de leraren. Hij zetelde in een ruime kamer waarin zijn bureau wegzonk als een atoom in een universum, op de eerste verdieping van het langwerpige gebouw, opgetrokken uit beige, haast lichtgele bakstenen.

Met hem had je meestal niet zoveel te maken, maar hij behartigde ook zaken als de noodzakelijke elastiek in de pijpen van onze oranje gymbroekjes of de dringend gewenste afstand tussen de danspartners bij het jaarlijkse grote feest, de "grote avond", waarbij je opgetuigd diende te verschijnen. Het gerucht deed de ronde dat hij met een liniaal in de hand de dansvloer betrad om er zeker van te zijn dat men niet te dicht in elkaars armen rondwalste. Dit alles ter bestrijding van de "zedenverwildering".

Meneer V. woonde in een boomrijke straat samen met zijn oude moeder en zijn kamer op de eerste verdieping sprak tot mijn verbeelding: van buiten af kon je reeds vermoeden dat hierin alle prullaria nauwgezet vermeden waren en dat slechts de extreme, welhaast militaristische orde heerste die hij eveneens in zijn beroepsuitoefening wenste te handhaven.

Ik draai de caleidoscoop van mijn verleden om en om: bonte patronen verschijnen en vervagen en maken plaats voor andere.

Alles is onvergetelijk en eenmalig en de beelden zullen bij mij blijven zolang mijn geest mij vergezelt in dit leven.