Geprolongeerd afscheid

Voor mijn bejaarde ouders was het kleine hardstenen beeldje, voorstellende twee grijsgeaderde olifantjes aan weerszijden van een dobbelsteen.
Ik schonk het hen ter gelegenheid van hun verhuizing van het grote, vooroorlogse huis waarin ik mijn jeugd had doorgebracht, naar de kleine bejaardenflat.
De symboliek die ik met mijn geschenk beoogde, werd mijzelf pas gaandeweg duidelijk: zij zette als het ware aarzelende schreden over de drempel van mijn bewustzijn: wie zou het eerst vallen?
Mijn sterke ouders waren als krachtige woudreuzen, bestemd voor de kap en overgeleverd aan de grillige willekeur van de bosarbeider.
Voor vader zou het eerst de zwarte auto komen met de droevige grijze vaantjes aan de voorzijde; de vaantjes die zozeer verschillen van de joyeuze, vrolijke vlaggen die uitbundig wapperen aan de gevels ten teken van plezier en vreugde.

Nu zijn er nog de avonden met moeder. Mosgroene en mintgroene boomgroepen staan in colonnes aan de horizon en ademen uit duizenden longen als ik het zware lichaam van de bejaarde vrouw dag aan dag voortduw over de paden van het honderdjarige park.
Innerlijk huil ik als ze de vogels in de hoge bomen telt en zegt: “Nu gaan ze slapen.”
Wij bezoeken “ons weitje” waar de dartele paarden ons begroeten en ik pluk een selectie van de mooiste witte meidoorn en lila rododendrons voor haar, die ze later zorgvuldig en kunstig zal schikken in de bronzen vaas.
Ik voel me wanhopig heen en weer geslingerd tussen de gouden kooi van de moederliefde en de wurggreep van de afhankelijkheid en kinderlijke gehechtheid en aan de dringend noodzakelijke maar eenzame zelfstandigheid, in het vooruitzicht van de ongenadige dood.
Want in het ouderlijk huis tikken de naarstige klokken de laatste uren en seconden van mijn samenzijn met moeder weg…..