Ik had meer dan een uur in de stationshal gestaan met een halve bronchitis onder de leden, kijkend naar de wijzers van de klok die zich uiterst traag voortsleepten over haar wijzerplaat en belaagd door windvlagen uit de telkens open- en dichtslaande deuren, toen mijn correspondentievriendin plotseling voor mij stond, gekleed in het turquoise jack waarover zij gesproken had aan de telefoon en met een glimlach van oor tot oor die haar gezicht opluisterde en die ik, bekkentrekkend, slechts beantwoordde met een grimas.

Ik had me staan afvragen of ik alle feiten wel goed onthouden had uit de vele brieven en of de gespreksstof ons zou komen aanwaaien met een gunstige wind, of ze mijn flatje niet te armelijk of slordig zou vinden, of ik haar alle uithoeken ervan zou moeten laten zien en ook alle uithoeken van mijn hart, verstand en voorbije leven.

In tegenstelling tot deze overwegingen vlotte het gesprek, vielen de koffie en broodjes in de smaak en bleven pijnlijke, onverwachte blunders uit.

De narcisjes die ze me schonk staan al in bloei, het boek dat ze me leende, bestudeer ik al aandachtig en onze volgende ontmoeting zit "in de pen".

.