De begrafenisonderneming met de chique, dure, elegante naam, die kennelijk dient om de gruwelijkheid van aftakeling en afscheid nemen te verhullen, heeft een bijeenkomst voor nabestaanden georganiseerd in een bekend restaurant dat doorgaans gezelliger en vrolijker doeleinden dient.

De dames van het bedrijf, dat van de dood en het rouwproces haar winstoogmerk gemaakt heeft, zijn toepasselijk gehuld in zwarte en grijze kledij en een van hen neemt het woord over het rouwproces, dat men volgens haar op koene, onverschrokken wijze dient te doorkruisen als neemt men een duik in een ijskoude zee met oprijzende golven.

De mensen die voor deze lezing zijn komen opdagen hebben door leed en verdriet getekende en gehavende gezichten.
Aan de spreekster wordt na afloop een enorme bos uitbundige witte rozen uitgereikt en de aanwezigen mogen kiezen uit een stressballetje (om de spanningen "van zich af te knijpen"?), of een pen (om een treurig ego-document te schrijven?) of een pak kaarten (om het onwillige Lot zelf in de hand te houden?).

Als dan de woorden van mevrouw de spreekster niet hebben mogen helpen, is er nog altijd het soelaas van deze minieme presentjes