Hoewel ik de klanken nooit kan thuisbrengen en ik niet weet of ze van bijvoorbeeld de hoorn, de fagot of de cello afkomstig zijn (ze klinken in mijn oren; ze bereiken mijn ziel, maar hun herkomst blijft onbekend) weet ik in het geval van de accordeon dat de slepende ritmes afkomstig zijn van het instrument met de beurtelings uitwaaierende en inkrimpende harmonica en de toetsen die als een verticale typemachine vaardig bespeeld worden door de handen van de musicus.

Ik kocht het CD-tje bij uitzondering, in een opwelling om eens iets anders te horen dan Mozart, Mendelssohn of Brahms.

De muziek beroert het diepste, innerlijkste in mij, raakt het kind aan dat daar huist en mijn hart dat gewoonlijk oud en zwaar in mij rust als een prehistorisch gedrochtelijk monument, wil weer leven, huppelen en dansen, wil stof van zich afschudden en weer jong worden.