Via de omliggende dorpen, de snelwegen en toegangswegen van de stad, heeft ze de Nassaustraat bereikt. De auto is onder haar handen gewillig en snel, het asfalt zoeft onder zijn wielen weg, kilometer na kilometer verovert hij op de afstand die mij en mijn arme zus meestal gescheiden houdt.

Haar handen, aangetast door ziekte, kunnen nauwelijks de zware, groene toegangsdeur tot mijn flat hanteren, maar daar is eindelijk mijn door ziekte getormenteerde, maar karaktervolle, humoristische zus, de boven alles trouwe kameraad, de na de dood van onze ouders overgebleven enige werkelijke kameraad, die het leven mij schonk.

(Mijn moeder's bed stond om onbegrijpelijke redenen in de voorkamer; ik durfde mijn glimlach niet te tonen aan de vreemde zuster die gekomen was en een vandaag nostalgisch aandoende 50-er jaren schort droeg; we schreven 1956)

Mijn zus is dankbaar, beschamend dankbaar voor het weinige dat ik haar aanbied; het broodje en de koffie zijn armzalige vervangingsmiddelen voor het vele dat ik haar wil geven, het vele waarvan mijn hart overstroomt, het vele waarvan mijn keel zwijgt.

Nu een grijze kleur voorzichtig onze haardos infiltreert als een ontdekkingsreiziger die voor 't eerst voet aan land zet op een vreemd continent, bekijken we een foto van onze moeder uit die verre, verwarrende oorlogsjaren, waarop ze, blakend van jeugdige onschuld een blik werpt in de camera van een voor altijd vergeten fotograaf.

Ik deel met mijn zus een verleden; we delen een drama; we deelden een zolder in het goede oude huis dat we voorgoed verlaten hebben: de gebeurtenissen vervormden onze zielen als glas in de handen van een kunstzinnige glasblazer, vervormden ze tot ontastbare en onvervreemdbare gestalten die levenslang onze gezellen zullen blijven.