Terwijl de psychologe in het sfeerloze vertrek haastig en ongeïnteresseerd de woorden neerkrabbelde die het levensverhaal van de cliënte vormden, keek laatstgenoemde uit het raam naar de veelbelovende maartbomen waarin al vogels nestelden en zij besefte dat het licht was zoals in haar jeugd toen zij de hoge bomen zag achter de huizen en toen oma voorlas uit "Paulus de Boskabouter" en zij zich voorstelde hoe in die bomen vogels konden huizen als Salomo de Raaf en Oehoeboeroe de uil uit de geïllustreerde vertellingen.

Het licht dat de wereld overstroomde in deze nieuwe lente was zacht en mild en allesomvattend en het hield veel beloften in als het speelde over gevels en grasvelden, over de dieppaarse kopjes van de krokussen en over de fragiele, elegante sneeuwklokjes, bijna onopgemerkt als een sieraad tussen het gras.

Het nieuwe licht wervelde ook over de muren van de kamer van haar beste vriend als zij bij hem was; over de orchideeën in zijn vensterbank die hij weer tot leven had weten te wekken: het licht tekende smallere en bredere strepen op de muur en toverde lichtvlekken in de gordijnen.

Zij besefte dat zij afscheid moest nemen van de onechtheid en kunstmatigheid van de spreekkamer en de toekomst aan moest gaan met haar wervelende droomgestalte.